PR6 to najbardziej lubiana i najpopularniejsza lewada na Maderze. Na pewno wybija się jeśli chodzi o zagęszczenie tłumu. Poza głównym szlakiem, mamy tu jeszcze rozgałęzienia – oznaczone kolejno 6.1, 6.2 .. aż do 6.8. Odwiedziliśmy ją jako pierwszą na wyspie. Przez te najróżniejsze odgałęzienia, lewada wzbudza najwięcej pytań jeśli chodzi o logistykę.

Dojazd

Autem z Funchal google maps pokazuje 49 minut, ale trzeba liczyć ponad godzinę – serpentyny pod górę z pewnością was nieco zwolnią (na mapie poniżej dokładna trasa z centrum do parkingu). Nasz hotel był co prawda trochę bliżej punktu docelowego, ale wiele to nie zmienia. Droga jest w całości asfaltowa – nie ma tu jakichś bardzo ostrych czy niebezpiecznych serpentym. Szczerze mówiąc, liczyłem na więcej 🙂

Nie parkujcie wcześniej aż dojedziecie do końca – mimo, że miejsce wydaje się zapchane to na pewno gdzieś się uda przykleić – jeśli nie na parkingu to przy poboczu drogi. Tutaj jest ciągły ruch.

Gdzie dalej iść? To pytanie ma wielu przyjezdnych – bo szlaki się rozchodzą już od parkingu. Ludzie stoją i się wzajemnie pytają. Przede wszystkich absolutnym minimum to wg mnie przejście głównej lewady PR6 (Levada das 25 Fontes) oraz odbicia PR6.1 na wodospad Risco. To łącznie (w te i z powrotem) będzie około 9 kilometrów. Od tego zaczynamy! (a o innych odbiciach PR6 – w dalszej części).

Aby dojść do początku lewady trzeba się udać za szlaban, szeroką drogą asfaltową – na zdjęciu poniżej to będzie ta droga po lewej stronie idąca wyraźnie w dół (a nie na prawo!).

Ten odcinek jest niestety totalnie nudny – to nawet nie jest jeszcze część lewady. Po prostu takie dojście. Nie da się pokonać swoim samochodem (szlaban), ale co 20 minut kursuje tutaj mini bus, który podrzuca chętnych (od szlabanu aż po restauracje Rabaçal, skąd zaczynają się szlaki). Długość tego dojścia to półtorej kilometra. W tą stronę idziemy w dół, o wiele trudniej będzie wrócić. Zatem, jeśli nie chcecie dokładać sobie zbędnych kilometrów – można skorzystać. Cena to kilka euro za osobę. Ten odcinek wygląda tak:

W restauracji przy Rabaçal najlepiej skorzystać z toalety póki można. Sprawy toaletowe na lewadach nie mają się za dobrze – w zasadzie brak. Stąd odchodzi wiele rozgałęzień PR6, to jest punkt zborny wszelkich spacerów.

Kierujemy się prosto na PR6 + PR6.1 (szlak to zejście w dół w miejscu gdzie zatrzymuje się mini bus). Na mapie poniżej: 1 – (restauracja), później idziemy na wodospad Risco (2), a na końcu 25 wodospadów (25 fontes) – 3. Aby dojść do punktu (3), po zobaczeniu wodospadu trzeba się odrobinę wrócić.

To jest nasze pierwsze starcie ze szlakami Madery, i trzeba powiedzieć, że są genialne. Ktoś kto lubi taki trekking będzie zachwycony – mamy tutaj wręcz idealne warunki na spacer wśród natury. Oprócz oczywistości – że cały czas jest tu zielono i co chwile odsłaniają się niezłe widoki – inny aspekt budzi największy zachwyt. Ale o tym za chwilę…

Najpierw udajemy się pod wodospad Risco. Trzeba trochę zejść w dół, a później już po płaskim wśród zieleni drzew. Powiedzieć, że to jest bardzo przyjemne miejsce na spacer, to jak nic nie mówić. Tutaj co rusz strumyki wody gdzieś się wylewają – co słychać na każdym kroku – i nigdy nie wiadomo co się pokaże za kolejnym zakrętem. No praktycznie spacer jak po jakimś magicznym, bajkowym universum.

Dość szybko można dojść do wodospadu – jest to ślepy zaułek na szlaku – tutaj też skupiają się tłumy. Tak naprawdę jest to seria wodospadów o wysokości około 100 metrów (co jak na wodospad jest dość wysoko). Z dołu tak naprawdę widać dobrze jedynie ostatnią część. Fakt, że Risco jest wysoki, ale nie jakiś masywny, żeby tą wodę było słychać.

Dopiero z drona można ujrzeć właściwą perspektywę. Na środku wodospadu jest kaskada, skąd woda idzie dalej. Do tej kaskady można dość – ale o tym w dalszej części.

Dalej, trzeba się cofnąć kilkaset metrów, a następnie odbicie w prawo na „25 Fontes”. Po drodze jeszcze miniemy stary, kamienny most. Za mostem lewada robi się wąska, miejscami nawet ludzie nieco się torują. Tutaj się idzie praktycznie zaraz przy kanale irygacyjnym.

Na samym końcu dochodzimy do miejsca, skąd pochodzi nazwa lewady – „25 Fontes”. To tutaj tak naprawdę zaczyna się cała infrastruktura kanału. Strumyk górski został przebudowany tak, aby woda nie płynęła swoim naturalnym biegiem, tylko prosto do betonowego koryta, skąd leci aż do miasteczka. Rzekomo spływa tu 25 małych strumyczków, z czego tak naprawdę dobrze widać jedynie ten największy. Jest to nawet trochę egzotyczny widok, jakbyśmy byli co najmniej na Bali w Indonezji. Niestety tutaj przygotujcie się na duże tłumy ludzi. To jest jedno z tych miejsc, które na żywo wyglądało o wiele lepiej niż na zdjęciach. Powrót do parkingu tą samą drogą.

Po powrocie na parking są dwie opcje. Albo zakończyć imprezę na dziś, albo – jeśli czujemy, że mało nam – kontynuować wyprawę na PR 6.2 – Levada do Alecrim. W takim wypadku musimy udać się na szlak pieszy, na prawo (zobacz zdjęcie dróg – na początku tego wątku).

Levada do Alecrim jest równie ciekawa jak samo PR6. Miejscami widoki mogą być nawet lepsze. Na nasze nieszczęście bardzo szybko przyszła chmura, i całkowicie wszystko popsuła. Tutaj nie da się zgubić – idziemy cały czas prosto około 3,5 kilometrów wzdłuż kanału. Mniej więcej na środku zobaczycie odbicie w lewo – o tym za chwilę.

Na lewadach nigdy nie wiadomo co się kryje za zakrętem. Na przykład taki niecodzienny strumyk.

Na końcu tej ścieżki jest mały wodospad z laguną „Dona Beja Pool”. Niestety mocno nam się rozpadało, mogę sobie tylko wyobrazić jak ładnie tu jest w normalną pogodę. Dla chętnych, można iść jeszcze dalej i wejść na mini szczyt „Pico do Rabaçal” (wejście znajduje się po lewej stronie rzeczki patrząc na wodospad). My już odpuściliśmy, bo mokro wszędzie i wszystko.

Ostatni cel na dziś to to odbicie na lewo, o którym pisałem wcześniej (PR 6.3 – Vereda da Lagoa do Vento). Wracając, to będzie na prawo. Jest to nic innego jak zejście w dół o długości około 800 metrów, i jeśli pokonacie tą trasę to znajdziecie się dokładnie na kaskadzie wodospadu Risco (Lagoa do Vento) – to miejsce widać na zdjęciu z drona, które wcześniej zamieściłem. Niestety nam się ten wyczyn nie udał – woda zaczynała sięgać już kostek. Akurat ta część szlaku nie nadaje się za bardzo kiedy pada obfity deszcz – podłoże zamienia się w samo błoto.

Podsumowanie

Sugerując się trasami jak wyżej, macie dwie opcje. Albo przejść samą PR 6 (25 Fontes) + wodospad Risco, albo dodać do tego PR 6.2 – Levada do Alecrim (wraz z odbiciem PR 6.3). Pierwsza opcja to jest myślę, że plan minimum. PR 6 to jest naprawdę przyjemna lewada, z ciekawymi miejscami i niezłym krajobrazem. Wodospad Risco z pewnością warty zobaczenia (będąc na miejscu). Jeśli chcecie w ten sam dzień przejść też PR 6.2 Levada do Alecrim, to koniecznie trzeba zacząć wcześnie rano. Wszystko razem może zająć prawie 7 godzin.

Inna opcja, też warta rozważenia, to podzielenie tego na dwa dni. To wcale nie jest głupi pomysł mimo, że te lewady leżą zaraz obok siebie. Są po prostu na tyle długie, że jeden dzień może okazać się zbyt męczący. Poza tym, jedynie 15 minut drogi stąd leży las Fanal, do którego udaliśmy się zaraz potem (zobacz TUTAJ). Fanal to miejsce, które koniecznie trzeba zobaczyć na Maderze, a to najlepiej zrobić właśnie będąc w pobliżu naszej dzisiejszej trasy.

To, co lewada (i nie tylko ta jedna) ma najlepszego do zaoferowania, to różnorodność. To nie jest jakiś tam szlak przez las czy inne miejsce, gdzie cały czas mamy to samo w polu widzenia. Za każdym zakrętem i każdą górką jest coś nowego – nigdy nie wiadomo co się oczom ukaże – strumyk, stary mostek, jeziorko, wodospad (większy lub mniejszy) itp itd. Las dookoła oraz teren górzysty powoduje, że nigdy nie wiemy co będzie dalej. Może to nie są widoki powodujące jakiś opad szczeny, ale na pewno nie wieje tu nudą.