Większość ludzi zna zapewne mierzeję Helską – północny cypelek na mapie Polski z takimi miejscowościami jak Chałupy, Jurata, Jastarnia i na samym końcu Hel. Można tam dojechać z Gdańska w półtorej godziny (w szczycie sezonu letniego będzie to ponad trzy godziny). Jeśli przypatrzeć się na mapę Polski, to na wschód od Gdańska jest inna mierzeja, Wiślana – tak samo długa i cienka jak Helska. Nie trzeba odpalać google maps aby się zorientować, że o ile mierzeja Helska po prostu się kończy w miejscowości Hel, to Wiślana nie ma swojego końca, przynajmniej nie na terytorium Polski. No dobra, to jakby tak iść na wschód dalej i dalej .. to gdzie dojdziemy ???

Cała wyprawa na Mierzeję Wiślaną, o której tu napiszę zajmie około jednego dnia – to jest startując z Gdańska i zaliczając niektóre atrakcje po drodze. Tylko niektóre ponieważ są tu takie, które mogą zająć parę godzin, np. muzeum dawnego obozu koncentracyjnego Stutthof – wtedy nie zdążylibyście wszystkiego zobaczyć i obejść w jeden dzień. Całość opisu podzieliłem na fragmenty, aby się nikt nie zgubił 🙂

Odcinek Gdańsk – Krynica Morska

Miejscowość Krynica Morska jest największym miastem już na samej mierzei i nawet dość popularnym miejscem turystycznym. Trasa z Gdańska zajmie około jednej godziny. Będzie to doskonałe miejsce na pierwszą przerwę.

Zaraz po wyjechaniu z Gdańska ukarzą się rejony Żuław o bardzo specyficznej geografii – płaskie, kolorowe pola ciągnące się po horyzont. Jest to krajobraz przypominający trochę krajobraz Holenderski (w Elblągu znajduję się nawet park atrakcji nazwany Nowa Holandia, dodatkowo poprzecinany kanałami). Po drodze mija się również Stegnę – również popularne miejsce w szczególności latem (chociaż moim zdaniem trochę przereklamowane).

Przed wjechaniem na mierzeję można zatrzymać się też w Sztutowie i zobaczyć muzeum obozu koncentracyjnego. Samo muzeum zajmie sporo czasu, wiec jak go nie macie za dużo, można chociaż obejrzeć go z zewnątrz.

Gdy już dojedziemy na miejsce, warto zostawić samochód i przejść się po Krynicy. W szczególności polecam spacer na drugą stronę mierzei (ponieważ miasteczko to jest na tyle duże, że sięga obu brzegów – zarówno Zalew jak i otwartą część Morza Bałtyckiego). Zdecydowanie ta druga część Krynicy jest bardziej atrakcyjna dla oka. Tutaj również mamy dostępną bardzo szeroką, piaszczystą plażę. W ogóle jeśli ktoś planuje wakacje nad Polskim morzem i to jest jego główną atrakcją samą w sobie, to nie powinien ich spędzać w Gdańsku. Powód jest taki, że prawie wszystkie plaże Gdańska (Stogi, Brzeźno, Jelitkowo) również plaże Sopotu czy Gdyni leżą w zatoce, są zamknięte od morza i nie są tak atrakcyjne jak plaże na otwartym Bałtyku. Przykłady tych drugich to właśnie Krynica Morska, Jurata, Władysławowo, Karwia itd.

Chyba najbardziej popularną atrakcją w Krynicy jest latarnia morska. Podobna latarnia znajduję się też na Helu. Ta druga jest znacznie wyższa.

Nie powinno być dużym zdziwieniem pojawienie się nagle dzika biegnącego gdzie popadnie, również na środku ulicy czy nawet chodnika – tutaj to norma.

Odcinek Krynica Morska – Nowa Karczma

Gdy już obejdziemy Krynicę można ruszać dalej na wschód. A jedziemy do miejsca, który jest najdalej oddalonym punktem, gdzie można jeszcze dojechać samochodem. Będąc precyzyjnym, jest to dokładnie ten oto parking:

Droga tutaj przypomina trochę tą, jaką można zobaczyć jadąc na Hel – czyli kiepskiej jakości asfalt pomiędzy drzewami i nic w około. Warto zatankować wcześniej, tutaj bowiem kończy się cywilizacja – brak stacji benzynowych i MacDonald-ów :). Nie uświadczycie nawet zwykłego sklepu spożywczego.

Wrażenia są mniej więcej takie jakbyśmy naprawdę jechali na jakieś totalne zadupie, ale w pozytywnym sensie. Trudno to opisać słowami. Miejsce to urzędowo nazywa się Nowa Karczma, ale większość ludzi mówią na to po prostu Piaski.

Odcinek Nowa Karczma – Federacja Rosyjska

Samochód zostawiamy na parkingu i idziemy pieszo. Inaczej się nie da – nie ma już dalej żadnej drogi – nawet żwirowej. W sumie to nie ma tu nic – tylko las, plaża i morze.

Do przejścia jest około 3 kilometry w jedną stronę. Warto wcześniej wyłączyć transfer danych w telefonie aby ten nie przełączył się na sieć Rosyjską. Iść można plażą (trudniejsze) albo ścieżką w środku lasu (łatwiejsze). Najlepiej to iść jednym sposobem i wrócić drugim. Na mapie powyżej zaznaczyłem trasę przez las. W rzeczywistości trasa ta jest parędziesiąt metrów dłuższa, ale z jakiegoś powodu google maps nie pozwoliło mi pokazać jej w całości.

Na końcu naszym oczom ukazuje się granica Polsko – Rosyjska w postaci małego płotku, znaku informacyjnego i polskimi pogranicznikami w pełnym uzbrojeniu, którzy non stop patrolują ten pas.

Po krótkiej rozmowie z panami dowiadujemy się ciekawych rzeczy. Na przykład, na pytanie czy możemy iść dalej, odpowiedź pada: możemy, jeśli chcemy, ale nie polecają, Ostatnia turystka, która przekroczyła tu granicę przez dwa tygodnie nie mogła opuścić Federacji Rosyjskiej.

No cóż, po takiej zachęcie nie będę nalegał. Ciekawie też wygląda granica na samej plaży – to jest po stronie Morza Bałtyckiego. Po prawej – Polska, po lewej – Rosja. Od razu widać gdzie chodzą ludzie.

I jeszcze odpowiedni komunikat, aby żaden Polski parawan nie stanął czasem na Rosyjskiej plaży.

I tu się kończy wyprawa. I mamy odpowiedź na nurtujące nas pytanie (w tytule). Mimo najszczerszych chęci, dalej rzeczywiście nie da się iść – od razu widać jakieś radary, czujniki, kamery. Mysz się nie prześliźnie.