Będąc w Polskich Tatrach od razu przykuwa uwagę jedna rzecz: masa ludzi i wszędzie kolejki. O ile kolejkę na Kasprowy Wierch można jeszcze przełknąć, to kolejka na szlaku pieszym wykracza poza wszelkie normy. A swoją drogą, to średni czas oczekiwania na Kasprowy Wierch w sezonie letnim 2017 wynosił około sześciu godzin (tak jest, sześć godzin! – stania w kolejce aby pojechać wagonikiem w górę i w dół). W tym samym czasie można wejść tam piechotą, zejść i jeszcze zdążyć zjeść obiad.

Tak właśnie mniej więcej wyglądają spacery w Tatrach – przynajmniej po ich Polskiej części. W tym wątku postaram się opisać jak się ma sprawa za południową granicą. Spróbuję również porównać atrakcyjność obu miejsc pod różnymi względami abyście mieli pełen obraz sytuacji.

Gdzie nocować?

Zapewne większość naszych rodaków wybiera Zakopane gdy ma ochotę wybrać się w Tatry. Nic dziwnego – jest tu dość duża baza noclegowa i jest też co zjeść. A gdzie nocować po stronie Słowackiej ? .. tak aby nie było zbyt daleko od Polski, aby nie było zbyt daleko od szlaków górskich (i innych atrakcji) i aby można było coś zjeść w okolicy. My wybraliśmy miejscowość Stary Smokowiec – to jest u samego podnóża gór. A konkretniej to hotel Vesna Pension. Jest to mały, rodzinny hotelik prowadzony przez przesympatycznych gospodarzy. Już na wejściu czuć domową atmosferę, prawdziwa góralska „agroturystyka”. Zaraz po rozpakowaniu się zostałem zaproszony przez gospodarza na małą degustację, nazwijmy to. Do smakowania była lokalna śliwowica – zdecydowanie mocniejsza niż śliwowica z Polski – albo tak się tylko wydawała. Niestety – z ubolewaniem – nie było możliwości na dłuższą degustację, bo w ten sam dzień był jeszcze konkretny plan do wykonania. Gdyby posiedzieć na degustacji jeszcze parę minut to cały misterny plan poszedł by w p….u. -. Z czystym sumieniem polecam ten hotelik … w całej rozciągłości!

Tak wygląda dojazd do samego hotelu startując z Zakopanego:

Samo miasteczko nie jest może szczególnie urokliwe, ale ma wszystko czego potrzeba i znajduje się niejako pomiędzy większością atrakcji, o których zaraz napiszę. Zauważcie, że czas dojazdu tutaj z Zakopanego wynosi około (tylko!) jedną godzinę. Ciężkim grzechem byłoby zajechać w Tatry i nie zrobić małego wypadu poza Polskę aby zobaczyć coś poza standardowymi szlakami w Zakopanem. Dodam jeszcze, że miejscowość Smokowiec (który btw. się dzieli na dwie części: Nowy i Stary) nie jest jedynym miejscem, gdzie warto nocować – ale o tym za chwilę.

Wjazd na Łomnicę

Łomnica jest drugim co do wielkości szczytem w całych Tatrach i leży właśnie na Słowacji. Co najważniejsze – jest możliwość wjazdu kolejką linową na sam szczyt – 2634 metry. Jest to chyba najlepsza atrakcja w całym regionie, dlatego obraliśmy ją jako pierwszą (zresztą, byliśmy tutaj tylko trzy noce, więc czasu nie było pod dostatkiem). Przejazd zaczyna się w miejscowości Tatrzańska Łomnica. Zaraz przy stacji kolejki znajduje się ogromny, darmowy parking. Trasa dojazdu z hotelu wygląda tak:

Następnie należy się udać po bilet. I tutaj ważna rzecz: bilet jest na konkretną godzinę danego dnia! Może się zatem zdarzyć, że akurat nie będzie już miejsc w dany dzień wtedy kasjerka dopyta jaki termin pasuje. Nam się udało dostać bilet na ten sam dzień ale kilka godzin później. Także chcąc skorzystać z tej atrakcji dobrze mieć pewną elastyczność. W kasach mówią po słowacku, angielsku a nawet po polsku. Nie ma obaw, że się nie dogadamy – język słowacki jest bardzo podobny do polskiego. Nie ma też tu zbyt długiej kolejki po bilety – nawet w sezonie. Cena może lekko szokować – około 100 Euro za dwie osoby! (dziecko za darmo, 4 lata).

Teraz tak, mamy już bilet na konkretną godzinę, dajmy na to 18.00. Nie jest to godzina, o której mamy rozpocząć wjazd kolejką z dolnej (początkowej) stacji! Należy wsiąść do kolejki co najmniej pół godziny wcześniej (ja bym powiedział, że nawet godzinę wcześniej), tłumaczę dlaczego…

Cały przejazd składa się z trzech różnych kolejek linowych, a zatem mamy po drodze dwie przesiadki (na wszystko jest jeden bilet):

1. Kolejka linowa ze stacji początkowej (przy parkingu) do punktu przesiadkowego (o nieznanej mi nazwie) – jest to mała gondola mieszcząca co najwyżej 4 – 6 osób.
2. Druga kolejka linowa z punktu przesiadkowego do drugiego punktu przesiadkowego (zwanego Skalnaté pleso) – jest zdecydowanie większa i nieco wyższa, mieszcząca około 11 osób
3. Główna kolejka linowa, która zabiera ludzi na sam szczyt

Godzina, która widnieje na bilecie jest godziną odjazdu kolejki nr 3. Polecam wystartować ze stacji początkowej już nawet na godzinę przed. Sama jazda kolejkami (1) i (2) zajmie najwyżej paręnaście minut, warto jednak zarezerwować sobie trochę czasu na punkt pośredni Skalnaté pleso (zdjęcie powyżej). Można tu trochę pochodzić po okolicy, zobaczyć obserwatorium, napić się czegoś i po prostu zrelaksować… zanim wsiądziemy do najważniejszej kolejki, która niektórym może zjeżyć włos – bo wygląda to tak:

Widzieliśmy tu ludzi z wykupionym biletem, którzy po prostu zrezygnowali – perspektywa wejścia do tego małego pudła (do którego wchodzi tak z 10 osób) zawieszonego na stalowej lince o rozpiętości paru kilometrów okazała się zbyt trudna do przełknięcia. Kolejka ta została zbudowana zaraz przed wojną przez Szwajcarów, nie dziwi wiec fakt, że działa ona niezwykle dokładnie – wszystko jest tu na czas. W odróżnieniu od poprzednich dwóch gondoli, gdzie to właśnie lina stalowa się porusza, tutaj lina stoi w miejscu a sama gondola ma kółka, które się po niej powoli wspinają. Dla kogoś kto choć trochę interesuje się techniką, tylko podziwianie tego aspektu kolejki będzie atrakcją samą w sobie.

Gdy przyszła już godzina naszego wjazdu, pozostało tylko wsiąść i podziwiać widoki. W przypadku tej gondoli, razem z turystami zawsze jedzie pan z obsługi (swoją drogą to ciekawą ma pracę, ale nie wiem czy chciałbym się zamienić). Wjazd na szczyt trwa paręnaście minut i jest bardzo spokojny – to znaczy, bez żadnych szarpnięć, odgłosów – wszystko chodzi bardzo delikatnie. Przeraźliwa jest trochę wysokość zawieszenia, co zresztą widać na zdjęciu powyżej, ale nie ma dramatu. Niestety – w dzień, kiedy my byliśmy – chmury dość ostro okrążyły Łomnicę i widoki nie były takie jakich bym oczekiwał. Już w połowie drogi cała gondola dosłownie schowała się w chmurę.

Po dotarciu na szczyt mamy dokładnie 50 minut na zwiedzanie – nie mniej nie więcej. Jest tu dość duży taras widokowy osadzony na samym szczycie Łomnicy. W naszym przypadku niestety widok ukazał się jedynie na parę chwil, aby znowu zakryć się we mgle. Krajobraz można podziwiać z każdej strony świata – jeśli komuś przyjdzie coś zobaczyć 🙁

W taką pogodę spacerek tym tarasem przypominał raczej chodzenie po Mordorze z Władców Pierścieni. Dodatkową atrakcją jest śnieg i grad (w środku lipca!), który zdaje się, na tej wysokości, jest czymś normalnym. W razie jakby komuś się znudziło, zawsze można schować się w pomieszczeniu, gdzie są fotele a nawet bar. Gdy nasz czas upłynie, pan z głośnika woła daną grupę do gondoli .. i wracamy tą samą drogą. Cała ta wyprawa zajmuje łącznie około trzech godzin.

Wodospady Zimnej Wody

W Słowackich Tatrach ścieżek górskich jest pod dostatkiem – podobnie jak w Polsce. Nie mieliśmy możliwości na konkretne szlaki, był to wypad rodzinny. Jedną z najciekawszych opcji będąc tu z dziećmi jest przejście wokół tzw. Wodospadów Zimnej Wody. Aby zacząć, najpierw należy się dostać na Smokowieckie Siodełko – jest to wyniesienie ponad miejscowość Stary Smokowiec w stronę gór. Dostać się tam można pieszo, jednak lepiej będzie skorzystać z kolejki – bardzo podobnej do tej z Gubałówki. Od hotelu do stacji kolejki mieliśmy parę minut drogi. Dlaczego lepiej użyć kolejki ? Ponieważ droga jest dość długa i żmudna – lepiej oszczędzić siły na szlaki już u góry.

Kolejka ta odjeżdża co paręnaście minut, a dojazd na górę trwa co najwyżej kilka minut. Smokowieckie Siodełko (po słowacku Hrebienok) jest niezłym punktem startowym dla wielu szlaków Tatrzańskich. Warto dodać, że przechodzi tędy również Magistrala Tatrzańska – dla zainteresowanych dłuższymi szlakami. Nasza trasa wyglądała tak:

Do przejścia jest niewielka pętla w miarę łatwej trasy. Po drodze mamy do obejrzenia trzy miejsca z wodospadami. Na żywo wodospady te wydają się o wiele bardziej spektakularne niż na zdjęciach.

Jest to naprawdę idealna trasa na rodzinny wypad

– nie jest ani zbyt długa, ani za krótka – nie ma też tu nie wiadomo jakich przewyższeń.

Štrbské Pleso

Szczyrbskie Jezioro jest miejscem idealnym do odpoczynku. Jest to jezioro dość niewielkie ale tak dobrze położone, że widoczki tutaj są naprawdę bajkowe. Można wręcz odnieść wrażenie jakby to było co najmniej amerykańskie Tahoe. Gdybyśmy kiedyś mieli wrócić w okolice Tatr Słowackich to z pewnością tutaj właśnie zarezerwowałbym hotel. W szczególności warto zrobić sobie spacerek do okola jeziora – nie powinien zająć więcej niż półtorej godziny, a na pewno będzie to spacerek bardzo relaksujący. Jest też możliwość wypożyczenia łódki.

Co jeszcze zobaczyć?

Oprócz miejsc, które opisałem i wielu szlaków górskich, których nie widzieliśmy, jest mnóstwo innych, ciekawych miejsc do których można po prostu dojechać. Jedną z atrakcji, których w Polsce nie ma są jaskinie. To znaczy – są u nas jaskinie, ale nie takie. Nam udało się zobaczyć jedną – Dobszyńska Jaskinia Lodowa. Takich jaskiń w całej Słowacji jest więcej, ta została obrana za cel tylko dlatego, że wydawała się najbliżej – tylko 50 minut drogi od hotelu. Droga pod sam parking wygląda tak:

Po wyjściu z auta trzeba dojść piechotą pod samą jaskinie (spacerkiem około 20 minut). Wstęp jest dość dobrze zorganizowany i odbywa się w grupach co około 30 minut. Niestety nie zrobiłem żadnych zdjęć – jest to zabronione. Nie wiem jakie są powody tego stanu rzeczy, ale faktem jest, że turystom nie wolno robić zdjęć – i rzeczywiście tego pilnują. Można co prawda wykupić specjalne pozwolenie na zdjęcia, ale cena jest nieadekwatnie wysoka do ceny biletu wstępu. Sama jaskinia nie jest specjalnie głęboka a jej przejście trwa zaledwie kilkadziesiąt minut. W środku można zobaczyć jedną rzecz – wielkie zwały lodu. Zawsze mnie to dziwiło w jaki sposób tak dużo lodu może się utrzymywać pod ziemią w środku lata – a na zewnątrz było co najmniej 25 stopni.

Inną ciekawą atrakcją naturalną (ale już troszkę dalej) są Janosikowe Diery, które opisałem w osobnym wątku.

Porównanie z Polską

Byliśmy po Słowackiej stronie gór tylko parę nocy, ale chyba jest to wystarczający czas aby móc sobie trochę ugruntować opinie o tym miejscu i porównać z Polską – czy jest lepiej, gorzej, tak samo, podobnie ? Wszystkie opinie i spostrzeżenia zgromadziłem poniżej. Pamiętajcie, że jest to tylko moja subiektywna ocena. Być może mój opis zachęci trochę ludzi do odwiedzenia Słowacji i zarazem odciąży trochę przeładowane szlaki w Polskich Tatrach.

Widoki

Zarówno Polska strona Tatr jak i Słowacka jest malownicza i atrakcyjna dla oka. W obu miejscach jest pod dostatkiem punktów z pięknymi widokami.

Szlaki górskie

Podobnie, i tu i tu znajdzie się dużo ścieżek. Polska strona oferuje kilka perełek takich jak Dolina Kościeliska czy też Dolina Chochołowska, które w ogóle są jednymi z najładniejszych miejsc w całym regionie Tatr. W Słowacji z kolei o wiele łatwiej dostać się w wyższe partie gór niekoniecznie bardzo trudnymi szlakami. Poza tym, po stronie Słowackiej szlaki są dużo mniej oblegane. Może się zdarzyć, że na szlaku będziemy całkiem sami – co jest w Polsce nie do pomyślenia w sezonie.

Gastronomia

Tutaj zdecydowanie Polska wygrywa na wszystkich płaszczyznach jedzenia i picia. Najlepsza restauracja w Słowackim miasteczku będzie taka jak średniak w Zakopanym. Nie wiem od czego to zależy, ale jeszcze nigdy nie udało nam się dobrze zjeść będąc w Słowacji, żeby to nam jakoś specjalnie smakowało. Być może jest to kwestia szczęścia.

Miasta

Po obu stronach granicy nie ma specjalnie jakichś miasteczek wartych zachwytu. Słowacki Liptowski Mikułasz czy też Poprad raczej nie powodują większego zauroczenia, zresztą podobnie jak Zakopane. Umówmy się – no nie jest to miasto jakoś niesamowicie urokliwe.

Drogi

Odrobinę lepsze na Słowacji z uwagi na brak progów zwalniających, co niestety u nas jest już chorobą (na każdym skrzyżowaniu!). Małym mankamentem jest konieczność wykupienia winiety, ale tylko jeśli będziemy korzystać ze Słowackich autostrad. Te można zakupić na tej stronie.

Podsumowanie

Słowacka część Tatr jest zdecydowanie mniej obleganych miejscem niż Polska. W tej drugiej praktycznie cały sezon jest wypełniony turystami gdzie wzrok nie sięga. Wszystkie miejsca są poznane i odkryte. Wydaje się, że Słowacja jest nieco mniej poznana – tutaj dużo jest surowych szlaków, ludzi mało – zupełnie jakby Słowacy zapomnieli, że mają góry. Albo po prostu ich populacja jest mniejsza. Myślę, że w przyszłości to się zmieni .. no bo ile jeszcze ludzi może Zakopane pomieścić.