Dolina Strążyska, Dolina Białego i wejście na Sarnią Skałę

Trasa, którą tutaj opisałem to jedna z najpopularniejszych i najłatwiej dostępnych szlaków w Polskich Tatrach zaraz przy Zakopanem. Jest idealna na wędrówki rodzinne zwłaszcza z małymi dziećmi. Poza tym możliwych jest kilka wariantów przejścia – w zależności od poziomu trudności. Wersja ultimate to pętla o łącznej długości około 10 km. Całą wyprawę można rozpocząć wybierając jedno z dwóch miejsc w Zakopanem. My zaczęliśmy od strony Doliny Białego, a jest to miejsce zaraz przy Wielkiej Krokwi.

Idąc w ten sposób, mamy do przejścia takie oto odcinki szlaku:

1. Od Wielkiej Krokwi do wejścia na szlak Doliny Białego (idąc Drogą pod Reglami)
2. Szlak pieszy żółty (Doliną Białego) aż do wodospadu Sarni
3. Dalej szlak pieszy żółty (pod górę) aż do Czerwonej Przełęczy
4. Odbicie na Sarnią Skałę
5. Zejście szlakiem pieszym czarnym do Polany Strążyskiej
6. Odbicie do wodospadu Siklawica
7. Szlak pieszy czerwony (Dolina Strążyska) w stronę Zakopanego
8. Powrót do wyjścia szlakiem pieszym czarnym

Jak widać nie jest to krótka trasa (ale też nie jakoś specjalnie wymagająca – to tylko wygląda tak strasznie). Niemniej jednak wypełni ona większą część dnia. Na pewno trzeba zabrać jedzenie i dużo picia. W razie gdyby cała pętla okazała się zbyt wymagająca, nie ma problemu aby pokonać jakiś inny wariant, nieco krótszy.

Poniżej znajdziecie opis szlaku w całości – to jest pełna pętla zahaczająca o wszystkie punkty – taką wersje polecam najbardziej 🙂

Początek, od Wielkiej Krokwi do wejścia Doliny Białego

No to ruszamy! Jeśli samochodem to najlepiej zaparkować go gdzieś w okolicach ul. Bronisława Czecha. Na tej ulicy w ogóle dużo się dzieje – pełno tu barów, sklepików i innych różnorodności. Paradoksalnie lepiej zapłacić za cały dzień na jakimś prywatnym parkingu (których w Zakopanem nie brakuje) niż parkować na ulicy – używając parkomatu. A to dlatego, ze druga opcja jest raczej opłacalna na godziny, a nie jeśli chcemy auto zostać na prawie cały dzień.

Należy kierować się za skocznię narciarską, jest to tzw. Droga pod Reglami.

Ścieżka zaprowadzi nas na początek szlaku Doliny Białego – nie powinno to zająć dłużej jak 15 min.

Dolina Białego

Po opłaceniu biletu wstępu, idziemy w stronę doliny. Jest to bardzo ładny i relaksujący szlak – idzie się cały czas wzdłuż strumyka wodnego. Tutaj widoków górskich nie uświadczycie – jest to raczej wąska dolina. Zamiast tego – non stop szum przepływającej wody.

Po drodze można zobaczyć zaryglowane wejście do starej kopalni.

Na pierwszy rzut oka nie wygląda na coś wielkiego .. ale po zaświeceniu tam latarką widok robi się nieco bardziej złowieszczy i tajemniczy. Chyba nikt nie chciałby się tam znaleźć 🙂 Końca tego tunelu nie widać – mimo, że do oświecenia użyłem latarki LED 1000 lumenów.

Po około 40 minutach dochodzimy do końca doliny – czyli do wodospadu Sarni.

Szlak na Czerwoną Przełęcz

Jak na razie szło się bardzo prosto – Dolina Białego jest raczej po płaskim. Niestety od tego miejsca zaczyna się trochę trudniej – trzeba pokonać szlak o przewyższeniu około 200 metrów i dojść do następnego punktu – czyli Czerwonej Przełęczy. Szlak zaczyna się zaraz po prawej stronie wodospadu (jest to jedyne odejście – tutaj nie da się zgubić). Zanim tam wejdziemy warto chwilę odpocząć na zainstalowanych tu ławeczkach.

Na początek wchodzimy do lasu – i jest tu od razu pod górkę.

Po paru zakrętach i kilku głębszych oddechach powinny się wyłonić widoki na Tatry. Niestety w dniu naszej wycieczki pogoda była niezbyt optymistyczna.

A tak wygląda fragment szlaku – do celu już niedaleko…

Czerwona Przełęcz

Trzeba się nieco napocić aby tutaj wejść – ludzie opierający się o swoje kolana to norma na każdym metrze. Ale za to mamy najtrudniejszy fragment za sobą – to znaczy – najbardziej męczący. Czerwona Przełęcz to punkt zborny tego szlaku – łączy ona odejścia z Doliny Białego oraz z Doliny Strążyskiej, a do tego jest miejscem skąd odchodzi szlak na Sarnią Skałę. Nic dziwnego zatem, że ciężko tu o wolne miejsce na ławeczce.

Zanim ruszymy dalej – w stronę Doliny Strążyskiej – trzeba jeszcze wspiąć się na Sarnią Skałę. Podejście jest dość proste i trwa raptem 10 minut.

Sarnia Skała

Jest to nic innego jak lokalny szczyt o wysokości 1377 metrów, z czego większość elewacji mamy już dawno za sobą. Bardzo szybko i łatwo się tu dochodzi od Czerwonej Przełęczy. Wygląda to tak:

Jeden mankament jest taki, że na ostatnim odcinku potrafi się zrobić niezły zator. Nie ma co się oszukiwać – tutaj jest ludzi ponad miarę. Poza tym jest on dość stromy, wymaga prawie, że wchodzenia na czworakach.

Z góry widać bardzo dobrze całe Zakopane jak i inne partie Tatr. Nie jest to może jakiś bardzo spektakularny szczyt, ale też wejście nie należy do najtrudniejszych. Jedynie co to trzeba tu pilnować dzieci, ponieważ Sarnia Skała jest dość „niebezpieczna” – w takim sensie, że są tu pionowe zbocza skalne i można niechcąca spaść. Na pewno nie można tu puścić dzieci samopas.

Zejście do Doliny Strążyskiej

Po obejrzeniu widoków na Sarniej Skale musimy wrócić znowu do Czerwonej Przełęczy (10 minut) i dalej kierować się w stronę Doliny Strążyskiej – czyli w kierunku przeciwnym skąd tutaj przyszliśmy. Zajmie to około 20 minut – jest to proste zejście szlakiem czarnym, może odrobinę bardziej strome niż tam gdzie wchodziliśmy. Na dole czeka na nas duża polana z ławeczkami oraz niewielki bufet.

Wodospad Siklawica

Zanim zejdziemy dalej w dół doliną, należy koniecznie odbić na szlak prowadzający pod wodospad Siklawica – jest to około 10 minut spacerkiem.

Dolina Strążyska

Na koniec (no, może prawie na koniec) pozostaje zejście w dół Doliną Strążyską aż do Zakopanego. Jest to bardzo podobny szlak jak Dolina Białego – będąc w jednej lub drugiej nie poznałbym różnicy.

Po zejściu do Zakopca trzeba jeszcze wrócić do punktu startu naszej wędrówki – szlakiem czarnym (około półtorej kilometra).

Podsumowanie

Jest to bardzo udana i dość rozmaita trasa w Tatrach dla rodzin. Jeśli cała pętla opisana tutaj jest zbyt trudna – można wybrać inny wariant .. lub po prostu cofnąć się w dowolnym momencie. Jest to raczej prosty szlak, aczkolwiek długość i przewyższenie mogą stanowić pewne wyzwanie dla początkujących. Poza tym, dużo tu różnych „atrakcji” jak np. wodospady, skały czy strumyki – na pewno nie wieje tu nudą. Jedyny minus to niestety popularność tego szlaku – ludzi trochę tutaj się przewija, zwłaszcza na Sarniej Skale. Na szczęście – za wyjątkiem tego jedynego miejsca – nie widzieliśmy zatorów.