Zapraszam do drugiej części naszego jednodniowego spacerku po Londynie! Pierwsza część zakończyła się zaraz przy wieży Big Ben. Udajemy się zatem w jego stronę aby przejść przez most nad Tamizą. Cały ten wątek będzie rozgrywał się właśnie po drugiej stronie rzeki.

Most, o którym mowa, to wiecznie przepełniony Westminster Bridge. Tutaj jest bardzo dużo ludzi – prawie, że jest kolejka, aby w ogóle wejść na ten most. Z samego mostu turyści robią sobie fotki na tle Big Bena. Jest to najbardziej popularna perspektywa – tak bardzo, że aż nudna. Śmiało można powiedzieć, że każdy kto był w Londynie, ma stąd zdjęcie.

Tak to wygląda przy wejściu na most:

Dodatkowo, most nabrał w ostatnich latach złej sławy – jako najbardziej prawdopodobne miejsce ewentualnego zamachu terrorystycznego (co się zdarzało tu w przeszłości). Poza tym i tak tutaj tłum ludzi jest tak ogromny, że najlepszy pomysł to jak najszybciej przejść na drugą stronę rzeki i zejść z mostu tak szybko jak to możliwe. Najlepiej iść po prawej stronie – zdecydowanie mniej ludzi.

Po zejściu (idąc w lewą stronę) udajemy się w stronę kolejnej atrakcji: London Eye. Jest to ogromny młyn diabelski, skąd można podziwiać widoczki miasta z góry. Te można zobaczyć nie tylko z London Eye – jest kilka innych opcji – np. wieżowiec The Shard, do którego później dojdziemy. Oryginalnie, naszym zamiarem był tylko London Eye – na, który już mieliśmy wykupione wejście. Okazało się, że nasi przyjaciele zrobili nam niespodziankę i kupili wejście również na The Shard. Tak zatem jednego dnia zobaczyliśmy oba miejsca. Szczegółowy opis tego i tego znajdziecie w osobnym wątku TUTAJ. Jednak, cokolwiek byście nie wybrali to zajmie co najmniej półtorej godziny (licząc stanie w kolejkach)… a i tak warto chociaż przejść się pod London Eye i zobaczyć z dołu – bo ta konstrukcja robi wrażenia, zwłaszcza z bliska.

Mniej więcej tutaj zbliża się powoli pora lunchu. Oczywiście wokół nie brakuje restauracji – ale my jedziemy na jedzenie w konkretne miejsce jakim jest Borough Market. Spod London Eye można tam dojść na piechotę, ale to będzie niepotrzebne dodawanie kilometrów – lepiej podjechać metrem. Krótki kawałek pieszo – naprzeciwko London Eye – jest stacja kolejowa Waterloo . Stąd, wsiadamy do metra (linia Jubilee) i podjeżdżamy jeden przystanek do London Bridge – co również jest stacją kolejową. Jak widać w Londynie stacji nie brakuje.

Przy London Bridge można się nieco zgubić – pełno krętych uliczek we wszystkie strony i oczywiście nieodzowny tłum ludzi, zawsze głośny. A tutaj jest podwójnie głośno – bo nie dość, że jesteśmy pod torami kolejowymi, to jeszcze – w tychże krętych uliczkach – znajduje się wielki targ spożywczy, czyli właśnie Borough Market. (By the way: na zdjęciu poniżej widać również wieżowiec Shard, o którym pisałem wcześniej).

Jak na targ przystało, można tu zaopatrzyć się w najróżniejsze mięsa, ryby, owoce morza, sery, pieczywo itp itd.

Oczywiście nie przyszliśmy tutaj, żeby robić zapasy jedzenia na zimę. Oprócz tych wszystkich produktów jest tutaj od groma straganów z przepysznym jedzeniem ulicznym. Wybór ogromny – kebaby, kanapki, smażone owoce morza, najróżniejsze ryby i mięsa – wszelkie kuchnie świata. Niestety – mimo, że jest to jedzenie uliczne – to wcale nie są tanie rzeczy. Druga kwestia to kolejki – dość długie – i to delikatnie mówiąc. Niektóre stragany mają tak dobre jedzenie, że potrafi stać w kolejce ze 30 osób i czekać godzinę na kebaba. Borough Market jest duży, ale zainteresowanie tłumu przewyższa jego możliwości.

Jeżeli chcemy zjeść budżetowo i w miarę smacznie – pozostaje jedynie tradycyjne, angielskie Fish and Chips (poniżej). Co prawda to nie zostało skonsumowane na Borough Market tylko dzień wcześniej (na Borough Market jedliśmy steka), ale pomyślałem, że warto pokazać jak to wygląda. To co poniżej na zdjęciu to jest dorsz w panierce z frytkami – a przynajmniej tak się nazywało w menu.

Jak już będzie po lunchu, idziemy dalej – pieszo – w kierunku wschodnim. Następną atrakcją na liście jest Tower Bridge.

Dojście do Tower Bridge to krótki spacer po bardzo ładnej promenadzie tuż nad Tamizą – około półtorej kilometra. Sam Tower Bridge to kolejne miejsce, którego nie trzeba specjalnie przedstawiać – widać go prawie zawsze gdy tylko mamy do czynienia z Londynem. Jest to chyba najbardziej znany most zwodzony na świecie. Raczej ciężko go przegapić.

Ciekawostka: Tower Bridge jest często – mylnie – nazywany London Bridge. Okazuje się, że to nie to samo. London Bridge to zupełnie inny most, nieco na wschód.

Tower Bridge można zwiedzić w środku. Bilety na zwiedzanie najlepiej kupić on-line (można też kupić z ulicy, ale może zabraknąć miejsc). Wejścia są na konkretne godziny. W naszym przypadku była to godzina 16.30 – i rzeczywiście idealnie zgrało się z planem. Zwiedzanie wygląda tak: wchodzi się do jednej z wieży, a następnie przechodzi górnym pomostem na drugą, aby dalej zejść z powrotem na ulicę. W środku można poznać historię budowy samego mostu i zobaczyć całą konstrukcję od wewnątrz.

Na miejscu miły pan opowiada o całej historii Tower Bridge – można zadawać mu pytania. Widać, że chłop wie o tym moście absolutnie wszystko.

Największą furorę tu robią dwa górne pomosty położone kilkadziesiąt metrów nad ulicą. Łączą one wieże mostu, a po pomostach tych można przejść.

Fragment podłogi jest usunięty i zamiast tego – szyba pancerna. Całą ulicę widać jak na dłoni.

Oprócz tego można jeszcze nacieszyć się widokami na miasto – na tyle tu wysoko.

Obejście Tower Bridge nie powinno zająć dłużej niż 1,5 godziny – spokojnym krokiem. A zatem – czasowo – będzie około 18.00 wieczorem. I to była ostatnia atrakcja tego dnia. Resztę czasu najlepiej wykorzystać na zimne piwko w pubie – z jednym zastrzeżeniem. Mianowicie: wcześniej pisałem, że Londyn z góry można zobaczyć między innymi z London Eye albo z wieżowca The Shard. Gdybyście zdecydowali się na tą drugą opcje – to najlepiej zrobić to wieczorem, po godzinie 20.00, jak tylko słońce zachodzi. Wtedy mamy możliwość podziwiać widoki za dnia jak i w nocy. Więcej o tym znajdziecie TUTAJ. Na szczęście Shard leży dość blisko Tower Bridge, więc z podejściem tutaj wieczorem nie powinno być problemu.

Podsumowanie dnia

Jak widać jest to wyprawa dość intensywna i wypełniająca praktycznie cały dzień od rana do wieczora. Wymaga dużo chodzenia – w większości czasu pod gołym niebem. Polecam szczególnie osobom, którzy są w Londynie bardzo krótki czas – dzień lub dwa – i chcą zobaczyć możliwie jak najwięcej, a jednocześnie nie zajechać się do nieprzytomności (przerwy na jedzenie i piwko uwzględnione!). Jest to trasa raczej dla dorosłych – nie widzę możliwości obejścia tego z dziećmi. Warto też dodać, że zobaczycie jedynie wybrane atrakcje miasta, jakie akurat podpasowały bo były w miarę blisko siebie – w centrum. I tak, na przykład – trasa ta w ogóle nie zahacza o takie miejsca jak Hyde Park, Katedrę św. Pawła, British Museum, Obserwatorium Greenwich i wiele innych. Ale to już trzeba przełożyć na inny dzień.